بهدنبال توافقات حاصله طی سفر اخیر رئیس سازمان انرژی اتمی ایران به روسیه، امروز هیئتی روسی به سرپرستی نیکلای اسپاسکی، معاون بینالملل شرکت دولتی «روساتم»، به تهران سفر کرد و مذاکرات مفصلی در زمینههای مختلف هستهای، از جمله توسعه همکاریها در حوزه رآکتورهای کوچکمقیاس و ساخت رآکتورهای قدرت ۱۲۵۰ مگاواتی، با مسئولان سازمان انرژی اتمی ایران انجام شد.
در حالی که تروئیکای اروپا در صدد فعالسازی مکانیسم ماشه و بازگرداندن تحریمها علیه ایران است، مجلس شورای اسلامی با طرحی ۳ فوریتی، غافلگیری بزرگی برای آنها تدارک دیده است. این طرح که خروج از NPT و پروتکل الحاقی را در دستور کار دارد، پاسخی قاطع به تصورات غلط اروپاییها درباره ضعف ایران در مذاکرات است و میتواند معادلات هستهای منطقه را به کلی دگرگون کند. آیا این بار، ورق برمیگردد؟
با وجود نزدیکی نشست ژنو میان ایران و تروئیکای اروپایی، تابلو سهام دوشنبه قرمز ماند. نگاهی به روند معاملات و بررسی اخبار نشان میدهد، در نبود سیگنال قطعی از مسیر مذاکرات با آمریکا، کفه فروش در بورس همچنان سنگینتر دیده میشود.
دور بعدی گفتوگوهای ایران و اروپا فردا در ژنو برگزار میشود.
یک مقام ارشد دولت روسیه با اشاره به دیدار روز جمعه نخستوزیر این کشور با محمدرضا عارف معاون اول رئیسجمهوری اسلامی ایران، از تبادل نظر طرفین درباره برخی موضوعات از جمله شتاببخشی به ساخت راهآهن رشت-آستارا خبر داد و گفت: دیدار با همکاران ایرانی، سازنده بود.
مذاکرات ایران و تروئیکای اروپا در استانبول پایان یافت و توافق شد که رایزنیها ادامه یابد.
وزرای امور خارجه «گروه هفت» در بیانیهای مشترک ضمن اعلام حمایت از آتشبس میان ایران و رژیم صهیونیستی، خواستار ازسرگیری مذاکرات تهران-واشنگتن شدند.
اسماعیل بقائی، سخنگوی وزارت امور خارجه در پاسخ به پرسش خبرنگاران راجع به وضعیت مذاکراتی که برای روز یکشنبه در مسقط برنامهریزی شده بود، گفت: تمرکز اصلی ما در وضعیت کنونی، مقابله با تجاوز دشمن است.
بازار سرمایه این روزها در معرض ریسکهای بزرگ است؛ از اخبار متناقض مذاکرات ایران و آمریکا گرفته تا خبر قطع طولانیمدت برق واحدهای بزرگ صنعتی و حالا ابهام در واگذاری دو خودروساز بزرگ که دیروز زلزله به جان بورس انداخت.
حکمرانی دستوری به برهمانباشته شدن بحرانهای مختلف اجتماعی، اقتصادی و زیستمحیطی در کشور طی سالهای اخیر منجر شده است؛ اما به نظر نمیرسد که سیاستگذاران برنامه روشنی برای رفع این بحرانها در سر داشته باشند. عملکرد حکمرانی در ایران بهگونهای سامان یافته است که «سیاستهای بحرانآفرین» بهراحتی اجرایی میشوند، اما «سیاستهای اصلاحی» که برای رفع بحرانها مورد نیاز هستند بهسختی و تنها از سر اضطرار پذیرفته میشوند و اغلب نیز بهدلیل واکنشی بودن و کوتاهمدتنگری، به حل پایدار بحرانها منجر نمیشوند. از مناقشه بر سر پرونده هستهای، پیوستن به FATF و ناترازی انرژی گرفته تا رفع فیلترینگ اینترنت، تعطیلات دو روزه آخر هفته و حتی انتخاب وزیر اقتصاد، نمودهای متفاوتی از یک معضل مشابه هستند: «سندروم ناتوانی در تصمیمگیری». این سندروم موجب شده است تا هیچ بحرانی با پایان بسته همراه نشود و تلی از پروندههای باز همچنان بر میز سیاستگذاران جا خوش کند. این ابربحران حکمرانی با دامن زدن به نارضایتیها، بیش از هر چیز خود را در بحران اجتماعی بیاعتمادی به دولت نمایان کرده است.